— van Frank Turek
De God-of-the-Gaps drogreden doet zich voor wanneer iemand ten onrechte gelooft dat God de gebeurtenis heeft veroorzaakt, terwijl het in werkelijkheid werd veroorzaakt door onontdekte natuurverschijnselen. Vroeger geloofden mensen bijvoorbeeld dat bliksem direct door God werd veroorzaakt. Er was een gat in onze kennis van de natuur, dus schreven we het effect toe aan God. Darwinisten beweren dat theïsten hetzelfde doen door te beweren dat God het universum en het leven heeft geschapen. Hebben ze gelijk? Nee, om een aantal redenen.
Ten eerste, als we concluderen dat intelligentie de eerste cel of het menselijk brein creëerde, dan is dat niet alleen omdat we geen bewijs hebben voor een natuurlijke verklaring; het is ook omdat we positief, empirisch detecteerbaar bewijs hebben voor een intelligente oorzaak. Een boodschap (gespecificeerde complexiteit) is empirisch detecteerbaar. Als we een boodschap waarnemen, zoals “Zet het vuilnis buiten, mam” of 1.000 encyclopedieën, dan weten we dat het van een intelligent wezen moet komen omdat al onze waarnemingservaring ons vertelt dat boodschappen alleen van intelligente wezens komen. Elke keer dat we een boodschap waarnemen, komt deze van een intelligent wezen. Koppelen we deze gegevens aan het feit dat we nooit waarnemen dat natuurwetten boodschappen creëren, dan weten we dat een intelligent wezen de oorzaak moet zijn. Dat is een geldige wetenschappelijke conclusie gebaseerd op observatie en herhaling. Het is geen argument vanuit onwetendheid, noch is het gebaseerd op een “gat” in onze kennis.
Ten tweede staan Intelligent Design wetenschappers open voor zowel natuurlijke als intelligente oorzaken. Ze zijn niet tegen verder onderzoek naar een natuurlijke verklaring voor het eerste leven. Ze stellen alleen vast dat alle bekende natuurlijke verklaringen falen en dat al het empirisch waarneembare bewijs wijst op een intelligente Ontwerper.
Nu kun je vraagtekens zetten bij de wijsheid van het blijven zoeken naar een natuurlijke oorzaak voor het leven. William Dembski, die uitgebreid onderzoek heeft gepubliceerd over Intelligent Design, vraagt zich af: “Wanneer wordt vastberadenheid [om een natuurlijke oorzaak te vinden] koppigheid? . .. Hoe lang moeten we doorgaan met zoeken voordat we het recht hebben om de zoektocht op te geven en niet alleen te verklaren dat doorgaan met zoeken tevergeefs is, maar ook dat het eigenlijke doel van de zoektocht niet bestaat?”. Denk eens na over de implicaties van Dembski’s vraag. Moeten we blijven zoeken naar een natuurlijke oorzaak voor verschijnselen als Mount Rushmore of boodschappen als “Zet het vuilnis buiten, mam”? Wanneer is de zaak gesloten?
Walter Bradley, medeauteur van het baanbrekende werk The Mystery of Life’s Origin, gelooft dat “er geen mogelijkheid lijkt te zijn om een [natuurlijke verklaring] te vinden” voor de oorsprong van het leven. Hij voegde daaraan toe: “Ik denk dat mensen die geloven dat het leven op natuurlijke wijze is ontstaan veel meer vertrouwen moeten hebben dan mensen die er redelijkerwijs van uitgaan dat er een Intelligente Ontwerper is.” Ongeacht of je vindt dat we moeten blijven zoeken naar een natuurlijke verklaring, het belangrijkste punt is dat ID-wetenschappers openstaan voor zowel natuurlijke als intelligente oorzaken. Toevallig past een intelligente oorzaak het beste bij het bewijsmateriaal.
Ten derde is de conclusie van Intelligent Design falsifieerbaar. Met andere woorden, ID zou kunnen worden weerlegd als op een dag wordt ontdekt dat natuurlijke wetten gespecificeerde complexiteit creëren. Maar hetzelfde kan niet gezegd worden van het Darwinistische standpunt. Darwinisten staan geen falsificatie van hun “scheppingsverhaal” toe omdat ze, zoals we hebben beschreven, niet toestaan dat een ander scheppingsverhaal in overweging wordt genomen. Hun “wetenschap” is niet voorlopig of open voor correctie; ze is meer gesloten dan de meest dogmatische kerkleer die de Darwinisten zo graag bekritiseren.
Uiteindelijk zijn het eigenlijk de Darwinisten die een soort God-of-the-Gaps drogreden begaan. Darwin zelf werd er ooit van beschuldigd dat hij natuurlijke selectie beschouwde als “een actieve kracht of godheid” (zie hoofdstuk 4 van Origin of Species). Maar het lijkt erop dat natuurlijke selectie feitelijk de godheid of “God van de hiaten” is voor de hedendaagse Darwinisten. Als ze totaal niet weten hoe onherleidbaar complexe, informatierijke biologische systemen zijn ontstaan, bedekken ze eenvoudigweg hun leemte in kennis door te beweren dat natuurlijke selectie, tijd en toeval het hebben gedaan.
Het vermogen van zo’n mechanisme om informatierijke biologische systemen te creëren druist in tegen het observationele bewijs. Mutaties die niet neutraal zijn, zijn bijna altijd schadelijk en tijd en toeval doen de Darwinisten geen goed, zoals we in hoofdstuk 5 hebben uitgelegd. Natuurlijke selectie kan op zijn best verantwoordelijk zijn voor kleine veranderingen in levende soorten, maar het kan de oorsprong van de basisvormen van het leven niet verklaren. Je hebt een levend iets nodig om mee te beginnen voordat natuurlijke selectie kan plaatsvinden. Maar toch, ondanks de overduidelijke problemen met hun mechanisme, blijven Darwinisten volhouden dat natuurlijke selectie elk hiaat in hun kennis dekt. Bovendien negeren ze moedwillig het positieve, empirisch detecteerbare bewijs voor een intelligent wezen. Dit is geen wetenschap maar het dogma van een seculiere religie. Je zou kunnen zeggen dat Darwinisten, net als de tegenstanders van Galileo, hun religie (of op zijn minst hun filosofie) laten prevaleren boven wetenschappelijke waarnemingen.
