— van Frank Turek
Deze column heb ik geschreven voor TownHall.com.
Waarom legaliseren we het homohuwelijk niet? Wie kan het kwaad doen? Kinderen en de rest van de samenleving. Dat is de conclusie van David Blankenhorn, die allesbehalve een anti-homo “bigot” is. Hij is een levenslange pro-homo, liberale democraat die het niet eens is met de verboden van de Bijbel tegen homoseksueel gedrag. Desondanks maakt Blankenhorn in zijn boek The Future of Marriage een krachtig pleidooi tegen het homohuwelijk.
Hij schrijft: “Door de geschiedenis heen en door alle culturen heen . . het meest fundamentele idee van het huwelijk is dat elk kind een moeder en een vader nodig heeft. Het huwelijk veranderen om koppels van hetzelfde geslacht tegemoet te komen zou dit principe in de cultuur en in de wet teniet doen.”
Hoezo? De wet is een geweldige leermeester en het homohuwelijk zal toekomstige generaties leren dat het huwelijk niet draait om kinderen maar om koppelen. Als het huwelijk niets meer wordt dan koppelen, zullen minder mensen trouwen om kinderen te krijgen.
En dan? Mensen zullen natuurlijk nog steeds kinderen krijgen, maar veel meer van hen buitenechtelijk. Dat is een ramp voor iedereen. Kinderen zullen worden gekwetst omdat onwettige ouders (er zijn geen onwettige kinderen) vaak nooit een gezin vormen en degenen die “hokken” gaan twee tot drie keer zo snel uit elkaar als getrouwde ouders. De maatschappij zal eronder lijden omdat illegitimiteit een keten van negatieve effecten start die als dominostenen neervallen – illegitimiteit leidt tot armoede, criminaliteit en hogere uitkeringskosten die weer leiden tot een grotere overheid, hogere belastingen en een tragere economie.
Zijn dit gewoon de hysterische kreten van een alarmist? Nee. We zien het verband tussen het homohuwelijk en illegitimiteit in Scandinavische landen. Noorwegen, bijvoorbeeld, heeft sinds het begin van de jaren negentig het de facto homohuwelijk. In Nordland, de meest liberale provincie van Noorwegen, waar “homo’s” regenboogvlaggen boven hun kerken hangen, is het aantal buitenechtelijke geboorten enorm toegenomen – meer dan 80 procent van de vrouwen die voor het eerst bevallen en bijna 70 procent van alle kinderen worden buitenechtelijk geboren! In heel Noorwegen steeg het aantal buitenechtelijke kinderen van 39 procent naar 50 procent in het eerste decennium van het homohuwelijk.
Antropoloog Stanley Kurtz schrijft: “Als we kijken naar Nordland en Nord-Troendelag – de Vermont en Massachusetts van Noorwegen – turen we zo ver als we kunnen naar de toekomst van het huwelijk in een wereld waar het homohuwelijk bijna volledig geaccepteerd is. Wat we zien is een plek waar het huwelijk zelf bijna volledig is verdwenen.” Hij beweert dat “het Scandinavische homohuwelijk de boodschap heeft overgebracht dat het huwelijk zelf achterhaald is en dat vrijwel elke gezinsvorm, inclusief buitenechtelijk ouderschap, aanvaardbaar is.” Maar het is niet alleen Noorwegen. Blankenhorn meldt dezelfde trend in andere landen. Internationale onderzoeken tonen aan dat het homohuwelijk en de uitholling van het traditionele huwelijk vaak samengaan. Overal waar het homohuwelijk legaal is, is het traditionele huwelijk het zwakst en het illegitimisme het sterkst.
Je zou kunnen zeggen: “Correlatie wijst niet altijd op oorzakelijk verband!” Ja, maar vaak wel. Bestaat er enige twijfel over dat het liberaliseren van huwelijkswetten een negatieve invloed heeft op de samenleving? Je hoeft niet verder te kijken dan de laatste 40 jaar van echtscheidingswetten zonder schuld in de Verenigde Staten (het uiteenvallen van gezinnen vernietigt levens en kost de belastingbetaler nu $112 miljard per jaar!)
Wetten over echtscheiding zonder schuldrecht begonnen in één staat, Californië, en verspreidden zich daarna naar de rest van het land. Deze geliberaliseerde echtscheidingswetten hielpen onze houding en gedrag over de duurzaamheid van het huwelijk te veranderen. Het staat buiten kijf dat geliberaliseerde huwelijkswetten onze houding en gedrag over het doel van het huwelijk zullen veranderen. De wet is een geweldige leermeester en als voorstanders van het homohuwelijk hun zin krijgen, zullen kinderen uit de les over het huwelijk worden gezet.
Dit brengt Blankenhorn tot de volgende uitspraak: “Je kunt in het homohuwelijk geloven. Je kunt geloven dat elk kind een moeder en een vader verdient. Je kunt niet in allebei geloven.”Blankenhorn is verbaasd hoe onverschillig homoseksuele activisten zijn over de negatieve gevolgen van het homohuwelijk voor kinderen. Velen van hen, zo documenteert hij, zeggen dat het huwelijk niets met kinderen te maken heeft.
Als het huwelijk niet over kinderen gaat, welke instelling gaat dan wel over kinderen? En als we het huwelijk gaan herdefiniëren tot enkel een koppel, waarom zou de staat dan überhaupt het homohuwelijk moeten goedkeuren?
In tegenstelling tot wat homoseksuele activisten veronderstellen, keurt de staat het huwelijk niet goed omdat mensen gevoelens voor elkaar hebben. De staat steunt het huwelijk in de eerste plaats om wat het huwelijk doet voor de kinderen en de samenleving. De maatschappij heeft er geen baat bij om het huwelijk zo te herdefiniëren dat het ook homoseksuele relaties omvat. Maar de toekomst van kinderen en een beschaafde samenleving is afhankelijk van stabiele huwelijken tussen mannen en vrouwen. Daarom mogen de twee soorten relaties, ongeacht hoe je over homoseksualiteit denkt, nooit wettelijk worden gelijkgesteld.
Die conclusie heeft niets te maken met onverdraagzaamheid en alles met wat het beste is voor kinderen en de samenleving. Vraag het maar aan de pro-homo-liberale democraat David Blankenhorn.
