Het volgende is een fragment uit I Don’t Have Enough Faith to Be an Atheist (pagina 160-161).

Darwinisten hebben lang beweerd dat als er een ontwerper zou bestaan, hij zijn schepsels beter zou hebben ontworpen. Stephen Jay Gould wees hierop in zijn boek The Panda’s Thumb, waarin hij het schijnbaar suboptimale ontwerp van een benige extrusie die panda’s als duim hebben aanhaalde. Het probleem voor de Darwinisten is dat dit eigenlijk een argument voor een ontwerper blijkt te zijn in plaats van een argument tegen een ontwerper.

Suboptimaal ontwerp wijst op ontwerp

Ten eerste, het feit dat Gould iets kan identificeren als een suboptimaal ontwerp impliceert dat hij weet wat een optimaal ontwerp is. Je kunt niet weten dat iets niet perfect is, tenzij je weet wat perfect is. Dus Goulds observatie van zelfs suboptimaal ontwerp impliceert een erkenning dat ontwerp detecteerbaar is in de duim van de panda.

Dit is trouwens nog een reden waarom de Darwinisten het mis hebben als ze beweren dat Intelligent Design (ID) geen wetenschap is. Wanneer zij beweren dat iets niet op de juiste manier ontworpen is, impliceren zij dat zij zouden kunnen zien of het op de juiste manier ontworpen is. Dit bewijst wat ID-wetenschappers altijd al hebben gezegd: ID is wetenschap omdat het ontwerp empirisch detecteerbaar is.

Suboptimaal betekent niet dat er geen ontwerp is

Ten tweede betekent suboptimaal ontwerp niet dat er geen ontwerp is. Met andere woorden, zelfs als je toegeeft dat iets niet optimaal ontworpen is, wil dat nog niet zeggen dat het helemaal niet ontworpen is.

Je auto is bijvoorbeeld niet optimaal ontworpen, maar hij is duidelijk ontworpen. Hij is zeker niet door natuurwetten in elkaar gezet. Het feit dat er imperfecties zijn, betekent niet dat er geen ontwerper is geweest.

Wat is het doel van de ontwerper?

Ten derde, om te kunnen zeggen dat iets suboptimaal is, moet je weten wat de doelstellingen of het doel van de ontwerper zijn. Als Gould niet weet wat de bedoeling van de ontwerper was, dan kan hij niet zeggen dat het ontwerp niet voldoet aan die bedoelingen.

Hoe weet Gould dat de duim van de panda niet precies is wat de ontwerper voor ogen had? Gould neemt aan dat de panda opponeerbare duimen zou moeten hebben zoals mensen. Maar misschien wilde de ontwerper dat de duimen van de panda precies zo waren als ze zijn. De duim van de panda werkt immers prima om bamboe te ontdoen van zijn eetbare binnenkant.

Misschien hebben panda’s geen opponeerbare duimen nodig omdat ze geen boeken hoeven te schrijven zoals Gould; ze hoeven alleen maar bamboe te strippen. Gould kan het de ontwerper van die duim niet kwalijk nemen als hij niet bedoeld was om meer te doen dan bamboe strippen.

Ontwerp is vaak een compromis

Tot slot, in een wereld die beperkt wordt door de fysieke realiteit, vereist elk ontwerp compromissen. Laptopcomputers moeten een balans vinden tussen grootte, gewicht en prestaties. Grotere auto’s kunnen veiliger en comfortabeler zijn, maar ze zijn ook moeilijker te manoeuvreren en verbruiken meer brandstof.

Omdat in deze wereld compromissen niet kunnen worden vermeden, moeten ingenieurs op zoek gaan naar een compromis dat de beoogde doelen het best bereikt.

Je kunt het ontwerp van een compacte auto bijvoorbeeld niet bekritiseren omdat hij geen vijftien passagiers kan vervoeren. Het doel is om vier, niet vijftien passagiers te vervoeren. De autofabrikant heeft grootte ingeruild voor brandstofbesparing en heeft het beoogde doel bereikt.

Zo kan het ook zijn dat het ontwerp van de duim van de panda een compromis is dat nog steeds het beoogde doel bereikt. De duim is precies goed voor het strippen van bamboe. Misschien, als de duim op een andere manier was ontworpen, zou het de panda op een ander gebied hebben gehinderd.

We weten het gewoon niet zonder de doelstellingen van de ontwerper te kennen. Wat we wel weten is dat Goulds kritiek niet kan slagen zonder die doelstellingen te kennen.