#341 De Feminisatie van het Christendom

March 21, 2019

Q

Beste dr. Craig,

Meestal vond ik uw woorden een bron van informatie en bevestiging van mijn Christelijke geloof, en ik heb vaak uw schrijven en video’s in tijden van twijfel of vragen stellen opgezocht.

Dus was ik erg teleurgesteld, zelfs bijna geschokt, toen ik uw nieuwsbrief van april dit jaar las, waarin u op onachtzame wijze mannen en vrouwen stereotypeert, en klaagt dat de kerk meer en meer gefeminiseerd wordt, en moeilijkheden heeft om mannen aan te trekken.

U heeft het publiek van een paar van uw toespraken vergeleken met het publiek van een clip van een Downton Abbey Vraag-en-Antwoord-sessie van een andere locatie, en concludeerde dat het publiek in de eerste gevallen allemaal uit mannen bestond en de andere bijna allemaal uit vrouwen, “simpelweg omdat het Downton Abbey-programma uiterste relationeel is, wat aantrekkelijker voor vrouwen is, terwijl mijn sessies voornamelijk intellectueel georienteerd zijn, wat voor mannen aantrekkelijker is.”

Ik geloof dat u hier stereotypen gebruikt, die u zou rechtvaardigen door een absurde vergelijking te maken die qua statistieken geen enkele significantie zou aanhouden. Niet alleen is uw stelling onredelijk, maar het is ook potentieel schadelijk – vooral als deze zo zorgeloos wordt uitgestuurd. Stereotypen zijn korte wegen om mensen te classificeren. Ze kunnen – en vaak gebeurt het – onze perceptie over anderen en de wereld beperken en verdraaien. Stereotypen zijn een luie manier van denken die tot discriminatie kan leiden, en het gebruik ervan zou niet moeten worden aangemoedigd.

Ik ben ook enigszins aangestoten door uw bewering over de feminisatie van de kerk. Wat bedoelt u hiermee, en hoe ondersteunt u deze bewering?

Ik ben nieuwsgierig, omdat de kerk historisch gezien vooral een door mannen gedomineerd instituut is geweest (soms zelfs op criminele wijze), en de bijbelse instructies aan en over vrouwen zijn vaak moeilijk te slikken. Hoe dan ook, de kerk heeft moeie gehad vrouwen aan te trekken. En als we echt meer vrouwen in leiderschapsrollen in de kerk zullen zien (– ik moet aannemen dat dit is wat u met feminisatie bedoelt –), dan geloof ik dat dit niets is om te vrezen of te weerstaan. Het zou een welkome verandering zijn, en geeft veel gelegenheid om onze gedachten over elkaar uit te dagen, waardoor we worden toegestaan elkaar beter lief te hebben en elkaar duidelijker te zien.

Door de nieuwsbrief ben ik over uw expertise op sommige gebieden gaan twijfelen. Kunt u mij helpen dat geloof in uw woorden enigszins te herbouwen? Ik het zou het erg op prijs stellen.

Alexandra

Canada

Dr. craig’s response

A

Mijn observaties over de opmerkelijke aantrekkingskracht die Christelijke apologetiek voor mannen heeft betrekt verscheidene beweringen. Laat ons deze bekijken om te zien welke hieruit tegengesproken moeten worden.

Ten eerste mijn observatie dat mannen meer interesse in apologetiek schijnen te hebben dan dat vrouwen dat hebben. Deze observatie is gebaseerd op een grote hoeveelheid ervaring van het spreken op universiteits-campussen, bij apologetische conferenties, en in de klas waar ik lesgeef. Het is een realisatie die zich stapsgewijs en onverwachts op mij heeft geforceerd. Het werd voor mij erg duidelijk dat niet alleen het publiek hiervoor grotendeels mannelijk is, maar dat alleen mannen bij al deze evenementen opstonden om vragen te stellen. Deze feiten lijken mij onweerlegbaar.

Ten tweede is er mijn hypothese dat dit verschil moet worden uitgelegd door het feit dat mannen eerder een rationele benadering accepteren, terwijl vrouwen meer neigen naar een relationele. Dit is natuurlijk mijn beste suggestie, en als je een betere hebt, Alexandra, sta ik er open voor. Maar er moet een verklaring zijn.

Begrijp alsjeblieft dat wat ik doe geen stereotypering is, maar generalisatie. Een generalisatie geeft uitzonderingen toe, maar blijft een accuarte karakterisatie van de meeste leden van een groep. De meeste vrouwen reageren beter op relationele beroepen, terwijl mannen de rationele benadering neigen te prefereren. Boeken over huwelijksverbetering benadrukken dit verschil sterk. In haar fascinerende boek You Just Don’t Understand: Women and Men in Conversation, zegt bijvoorbeeld Deborah Tanner dat de communicatie-wijzen van mannen en vrouwen zo van elkaar verschillen dat, als een man tot een vrouw praat, het een geval van cross-culturele communicatie is!

Eerst dacht ik dat de reden waarom vrouwen nooit opstonden om een vraag te stellen de intimidatie-factor was: ze voelen zich gewoon minder comfortabel dan mannen om openbaar vragen te stellen. Daarom was het zien van Downton Abbey voor mij zo fascinerend. Iedereen die opstond om een vraag te stellen was een vrouw,  ook al waren er mannen in het publiek! Toen een man eindelijk opstond om iets te vragen, was het bijna een reden om feest te vieren, terwijl iedereen het opmerkte. Nu is dit bewijs natuurlijk anecdotisch, niet statistisch, zoals je aangeeft, maar toch was het niet toevallig.  Wat is de verklaring hiervoor? Zij die fans van Downton Abbey zijn, zoals Jan en ik, weten hoe relationeel het programma is, want het volgt de persoonlijke levens en worstelingen van hen die in het huis zijn. Het viel op dat vrouwen zich niet geintimideerd voelden om op te staan en openbaar een vraag te stellen over erg relationele zaken.

Misschien ben ik er fout over waarom apologetiek consistent mannen aantrekt in plaats van vrouwen, maar als dit waar is, hebben we nog steeds een verklaring nodig.

Ten derde is er mijn bewering dat de kerk steeds meer gefeminiseerd wordt. Wat ik hier bedoel is dat de kerkdiensten en programma’s steeds meer worden gebaseerd op emotionele en relationele factoren die vrouwen meer dan mannen aanspreken. Dat de kerk een probleem heeft met het aantrekken van mannen is al door mannenbewegingen zoals Promise Keepers en boeken zoals John Eldridge’s Wild at Heart erkend. De feminisatie is vooral op te merken in hedendaagse aanbiddings-muziek. Iemand zei treffend dat, als je de referenties aan God in vele aanbiddings-liederen met het woord “Baby” (“Schatje”) zou veranderen, ze net als die romantische liedjes tussen man en vrouw zouden klinken! Dit is niet zo bij klassieke hymnes zoals “A Mighty Fortress” of “And Can It Be?” Na mijn gesprekken met jonge mannen, zag ik dat velen van bij deze gevoelige aanbiddings-diensten afknappen, en dat ze liever niet gaan.

We zien dezelfde feminisatie bij de sport terug – traditioneel een mannelijk bastion. De verslaggeving over de Olympische Spelen heeft met opzet vrouwen als doel toegevoegd om het aantal kijkers te vermeerderen, door middel van persoonlijke verhalen over atleten hun levens, in plaats van gewoonweg de gebeurtenissen zelf te laten zien. Heb je in de professionele sport gezien hoe in de recentelijke jaren vrouwelijke verslaggeefsters het veld opgaan en honkballers en voetballers interviewen, en dat dit meestal gaat over hoe ze zich over zus-of-zo voelden? Toen een vrouwelijke verslaggeefster, na de recentelijke nederlaag van de Ravens, aan Peyton vroeg, “Had je geen medelijden met het andere team toen je naar het scorebord keek?” moesten Jan en ik lachen. Uh, nee, natuurlijk voelt hij zich niet zo!

Je hebt gelijk dat het overwicht van vrouwen in het Christendom een relatief nieuw fenomeen is. Alleen de laatste 200 jaar is het Christendom qua vrouwenaantal gegroeid. Ik vrees dat de kerk een weg opgaat die uiteindelijk zal leiden tot een relatief klein aantal mannen die actief Christen zijn.

Ten vierde is er mijn bewering dat apologetiek een sleutel is om de kerk en het Christelijke geloof weer voor mannen relevant te maken. Mensen denken dat er door sportprogramma’s of mannenbarbecue’s te organiseren meer mannen worden aangetrokken. Maar ik ben ervan overtuigd dat het best bewaarde geheim om mannen er aan te trekken apologetiek is. Mannen moeten zien dat Jezus van Nazareth niet alleen stoer was, maar ook intelligent. Ik had nooit verwacht dat apologetiek zo’n speciaal effect op mannen zou hebben. Ik had geen intentie om mijn bediening op mannen te richten, maar het effect van apologetiek op mannen is gewoon niet te weerleggen. In mijn Defenders-klas zijn er gasten die niet eens naar de kerk gaan, maar die regulier naar mijn toespraken over Christelijke doctrine en apologetiek komen. Een vrouw in de klas zei tegen mij, “Ik begrijp niet veel van wat je zegt, maar ik ben blij dat ik kom, omdat dit de enige spirituele activiteit is die mijn man samen met mij wil doorbrengen.” Wauw!

Ik betwijfel of wat ik in mijn antwoord op je vraag heb gezegd, Alexandra, veel zal doen om je geloof in mijn woorden te herbouwen! Mijn observaties over de opmerkelijke aantrekkingskracht die Christelijke apologetiek voor mannen heeft is missschien niet politiek correct, maar ik geloof dat het accuraat is, ook al zou het voor sommigen teleurstellend en schokkend zijn.

– William Lane Craig