#175 Irrelevante Geleerdheid

December 28, 2018

Q

Beste dr. Craig,

Ik heb het proefhoofdstuk van uw boek On Guard gelezen, en hierdoor heb ik enkele vragen over de effectiviteit van apologetiek.

Op pagina 17 schrijft u: “. . . [E]en persoon die volledig geseculariseerd is kun je net zo goed vertellen om in feetjes of in kabouters te geloven in plaats van in Jezus Christus! Dat is hoe absurd de boodschap van Christus in zijn ogen zal lijken.”

Ik ben het eens dat cultuur grotendeels bepaalt welke geloven we plausibel vinden. U zegt dat één van de hoofdredenen voor apologetiek cultuurvorming is, zodat de beweringen van het evangelie plausibel zullen overkomen. Tot nu, goed, maar hoe doet iemand dat nu eens specifiek? Alle kosmologische argumenten in deze wereld zullen een persoon nooit aansporen als ze God niet plausibeler dan een hemelse theepot vinden of plausibeler dan een vliegend spaghetti-monster. Het feit dat sommige Christelijke apologeten de noodzaak hebben gevoeld deze karikaturen te beantwoorden maakt het Christendom niet meer plausibel. En dit is nog maar alleen als het om God’s bestaan gaat, en niet eens de meer specifieke beweringen van het Christendom.

Ik had ooit veel hoop over de effectiviteit van apologetiek, maar door de jaren heen is deze hoop minder geworden. En ik kan mijn seculaire gesprekspartners niet de schuld geven, omdat ik zelf net zo wegwuivend ben tegenover Mormonen en Jehova’s Getuigen die weleens voor mijn deur staan.

Ook al geeft u her en der een anekdote waar apologetiek effectief is geweest, zegt u ook op pagina 22, “We zouden moeten verwachten dat de meeste ongelovigen niet overtuigd zullen worden door onze apologetische argumenten.” Als dit het geval is omdat het Christendom grotendeels a prima facie implausibel lijkt in seculaire ogen, dan schijnt er niet veel rede te zijn om logisch strakke argumenten te vormen of om bewijs voor de opstanding bij elkaar te verzamelen. De argumenten zullen de initiële implausibiliteit van de bewering niet uit de weg ruimen.

Ik heb de huidige stand van zaken van apologetische literatuur een tijdje niet gevolgd. De opkomst van de Nieuwe Atheïsten en de “bekering” van Antony Flew hebben mij weer over het onderwerp doen denken en lezen. Maar ik kan het gevoel, dat de argumenten waarin ik ooit zoveel geloofde nu niet meer zo overtuigend lijken, niet van mij afschudden. Hoe optimistisch bent u dat deze cultuur binnenkort zal veranderen, of zijn apologetische argumenten bestemd voor het horen tegenover deze presumptie van implausibiliteit?

Bedankt,

Dan

———————-

Als de contemporaire stand van zaken, die zowel gelovigen en ongelovigen dwarszit, wordt overwogen, waarom zou Craig dan moeten focussen op onderwerpen zoals “goddelijk temporaliteit” of “Molinisme” (waar minder dan 0,01% van de amateurs van Craig’s inzicht zal profiteren) in plaats van op zaken zoals bijbelse foutloosheid, OEC tegenover YEC, en het oorsprongsdebat waaraan Craig weinig tijd heeft besteed? Als één van de grootste Christelijke denkers zou Craig toch al zijn inzet een andere richting moeten geven? Ja, ik weet dat hij ook andere onderwerpen in zijn werken behandelt (die desalniettemin qua relevantie volgens mij secundair zijn); en ik denk niet dat deze strijdgebieden niet door anderen van Craig’s kaliber worden behandeld.

(Merk a.u.b. op: ik heb grote respect voor dr. Craig en heb bijna alles dat hij heeft geschreven gelezen (en sommige van zijn boeken heb ik twee of drie keer gelezen), voordat iemand denkt dat ik deze vraag stel met één of ander slecht motief zonder zorg voor hetgene waarmee sommigen in de wereld worstelen.)

Brian

Verenigde Staten

Dr. craig’s response

A

Oh hemel, Dan, ik had het over het behoud van het klimaat van plausibiliteit dat nog steeds – wat betreft het Christendom – in de V.S. bestaat! Als je denkt dat het hier slecht is, dan zou je moeten proberen te wonen in een cultuur als die van België of Turkije–of zelfs Canada. Je hebt geen idee hoe de Amerikaanse cultuur nog steeds positief richting het theïsme neigt en zelfs richting het Christendom.

Sinds het bijbelse Christendom zich naar de intellectuele schuilplaatsen van het Fundamentalisme teruggetrokken heeft, hebben we in de Amerikaanse cultuur veel terrein verloren. Het is niet dat de Fundamentalisten de verkeerde dingen geloofden; het was eerder hun terugtocht weg van de meerderheid van de cultuur en weg van de instituties die zo beschadigend voor Christus’ zaak bleken. We hebben toegestaan dat de hoofddenominaties en seminarieën weggezakt zijn, en we hebben de seculaire universiteiten verlaten zodat we ons konden afscheiden om onze eigen instutities te vormen. Wat jij nu voelt over het van het Christelijke geloof wegzakken van de Amerikaanse cultuur is gedeeltelijk het product van tientallen jaren aan verwaarlozing afkomstig van de Amerikaanse kerk. Het probleem is niet dat rigoreuze apologetiek getest is en dat het heeft gefaald; het probleem is dat het nooit was getest. Welke literatuur was er in de jaren ‘50 beschikbaar voor het trainen van de kerk? Carnell, Van Til, Clark–dat was het!

Lees de werken van de Nieuwe Atheïsten. Deze mensen interactioneren met een vorm van het Christendom dat vrijwel geen apologetische argumentatie bevat. Ik herinner mij Christopher Hitchens zijn verbazing toen hij opeens intellectuele Christenen confronteerde die argumenten voor het geloof konden geven en die zijn tegenwerpingen konden beantwoorden. Hij dacht dat het iets nieuws was: een vorm van het Christendom die nooit getest was! Het Nieuwe Atheïsme is de bittere vrucht van een Christendom dat niet intellectueel geëngageerd is en dat voor tientallen jaren in de Amerikaanse cultuur dominant is geweest.

Nu verandert het. De huidige hergeboorte van de interesse in apologetiek is grotendeels het naar beneden druppelende effect geweest van de revolutie in Christelijke filosofie dat sinds de jaren ‘60 aan de gang is. Het effect van deze revolutie wordt nog maar net in de kerk gevoeld door de werken van degenen die de gedachten van Christelijke geleerden zoals Alvin Plantinga en anderen populariseren. Het effect op de cultuur als geheel zal nog moeten worden opgemerkt. Wees dus niet wanhopig en geef niet te snel op! Als je dit wel doet, dan zal je in dit land een cultuur hebben net zoals die in Europa victorieus is: een vorm van secularisme dat als een verzameling loopgraven in de grond is vastgezet.

Hoe beïnvloeden we dan de cultuur via apologetiek? Zoals ik al herhalend heb benadrukt: niet door populaire apologetiek, maar door Christelijke geleerdheid. We moeten studenten zodanig helpen dat ze zien dat het worden van leraren of hoofden aan de universiteit een roeping van de Heer is om zout en licht in een soms vijandige omgeving te zijn. Als Christelijke geleerden aantonen dat ze een plek aan onze top-universiteiten verdienen, dan zullen hun collega’s hun geloof met groter respect in de klas behandelen, en zal de perceptie van het Christendom onder studenten veranderen. De universiteit is het meest belangrijke instituut dat de Westerse cultuur vormt, dus moet de universiteit een arena zijn waarin wij voor Christus getuigen via het kaliber van onze Christelijke geleerdheid.

Deze conclusie is gerelateerd aan jouw vraag, Brian. In mijn werk als Christelijke geleerde, nam ik mij voor om in de beste professionele bladen van filosofie en theologie te publiceren, voor zover mogelijk, en bij niet-evangelische academische drukkerijen. Het doen van topfilosofie vanuit een Christelijk perspectief is misschien de meest belangrijke manier voor een Christelijke filosoof zoals mijzelf om zijn discipline in het voordeel van Christus te kunnen beïnvloeden. In mijn werk heb ik gefocust op de twee centrale pilaren van het Christelijke geloof: God’s bestaan en Jezus’ opstanding. Voor deze twee waarheden strijden is fundamenteel voor al het andere dat we doen. De kwesties die jij noemt zijn vrijwel irrelevant vergeleken met deze zaken en zijn niet erg significant voor de cultuur in zijn geheel, hoe belangrijk ze ook mogen lijken in de geïsoleerde evangelische subcultuur.

Toen ik een filosoof geworden was, moest ik een specialisme uitkiezen. Ik koos de Doctrine van God, en specifiek een filosofische analyse van God’s hoofdattributen. Ik had zelfs nooit gedroomd dat het ooit zo’n breed uitstrekkende zaak zou zijn! Tot nu toe heb ik over goddelijke alwetendheid en goddelijke eeuwigheid geschreven, en ben ik op dit moment bezig met onderzoek naar goddelijke aseïteit. Ik koos onderwerpen waarin ik passievol geïnteresseerd ben, niet “relevante” onderwerpen, omdat ik wilde dat mijn werk een liefdeswerk zou zijn in plaats van één van sleur, en omdat ik wilde dat mijn contributie langer zou leven dan ik. De ironie is dat ik steeds weer en weer in mijn Vraag en Antwoord-sessies met studenten vragen tegenkom die ik juist kan beantwoorden omdat ik intensief de aard van tijd of theorieën over goddelijke kennis zoals het Molinisme of de filosofie van de wiskunde heb bestudeerd. Ik moet gewoon lachen over hoe de Heer mijn studies van deze “irrelevante” onderwerpen heeft gebruikt om de levens van anderen voor Christus te beïnvloeden.

Neem nu eens bijvoorbeeld Frédéric’s vraag van vorige week. Hij is een Franse Christen, en dit is nogal zeldzaam. Hij denkt na over kwesties over de aard van tijd en ruimte. Hij hoort te weten dat er Christelijke denkers zijn die zich serieus met zulke vragen in hun werk hebben gebezigd en die hebben geprobeerd de antwoorden in een verdedigbaar Christelijk wereldbeeld te integreren. Zal ik mijn moeites een andere richting opsturen en Frédéric in de steek laten? Nooit!

Tenslotte verwarren jouw punten, Dan, over de relatieve ineffectiviteit van apologetiek in evangelisme twee verschillende rollen die ik voor apologetiek heb aangewezen: cultuurvorming en evangelisatie van de ongelovige. Succes in evangelisatie van de ongelovige is NIET nodig voor cultuurvorming! We vormen de cultuur zodat, als men het Evangelie hoort, men met een duidelijk geweten intellectueel kan antwoorden. Relatief weinig komen misschien tot geloof door de argumenten, maar de argumenten helpen met het vormen van de cultuur waarin het Evangelie als goede optie kan worden aangehoord. Apologetiek geeft hen, om het zo te zeggen, toestemming om te geloven, als hun harten eenmaal worden bewogen.

Natuurlijk komen sommigen, zoals ik al zei, tot Christus door apologetische argumenten. (Kijk naar sommige getuigenissen die we hebben ontvangen!) De Christus houdt van hen en is ook voor hun gestorven. We moeten ze dus niet negeren. Bovendien, zoals ik al heb uitgelegd, logenstraft hun aantal hun belangrijkheid, omdat ze vaak de beïnvloeders in de Amerikaanse cultuur zijn. Dus deze mensen winnen kan een grote impact voor het Koninkrijk hebben.

Ik dank God elke dag voor deze ongelooflijke roeping waarvoor ik ben bevoorrecht deze te vervullen.

– William Lane Craig